Een zakelijk diner?

Volop zon die ochtend op het Leidseplein, het was er dan ook erg druk. Terwijl ze van hun fiets stapten, keek Femke Peter met een glimlach aan. Ze was net terug van een reis naar Canada, ‘In Montreal waan je je af en toe in Frankrijk, vooral ‘s avonds waar het aan eters in goede restaurants niet ontbreekt’, en met haar fiets aan de hand vroeg ze hem nieuwsgierig of hij wel eens in Canada was geweest? Ze moest lachen om de grijns op Peter’s gezicht. ‘Ja zeker, twee jaar geleden was ik in Toronto voor mijn werk. Wat was ik blij weer thuis te zijn na al dat gesnack daar met mijn collega’s’. Peter nam snel bezit van de laatste twee lege stoelen op het terras. Er zaten nogal wat buitenlanders, je hoorde veel Engels maar ook Frans, Femke’s lievelingstaal, ‘Oh, vertel eens’.

‘Niks tegen Canada, maar geef mij toch Frankrijk maar, zelfs al doen ze daar een uur over een bordje uiensoep’ zei Peter met een knipoog. Hun koffie kwam eraan, ‘helemaal met u eens meneer’, glunderde de ober met een Frans accent. Peter grinnikte ‘Ja, in Toronto zijn het eigenlijk net Amerikanen, hotdogje hier en hamburger daar, maar dat ze nauwelijks de tijd nemen om aan tafel te gaan zitten, daar heb ik moeite mee’. Terwijl hij een slok van zijn Latte nam, keek hij Femke peinzend aan. ‘Toen ik een keer voorstelde om in een goed restaurant te gaan eten, werd daar totaal niet op gereageerd’. Peter schudde zijn hoofd, ‘ze gaan liever naar een ijshockeywedstrijd of in de zomer naar buiten, voor een middagje Lacrosse, een curieus balspel, ik kende het niet’.

Femke glimlachte, haar eigen ervaring was toch wel iets anders, wat waren het levensgenieters in Montreal! Die naast ijshockey en Lacrosse ook graag uit eten gingen, om daarna samen in een bar de wedstrijd op een groot scherm te volgen. Zo eenvoudig lag het daar.

Door in de 17e eeuw hun zinnen op dit deel van de wereld te zetten, hadden zowel de Engelsen als de Fransen hun stempel op Canada gedrukt en zijn de cultuurverschillen tot vandaag de dag ongeveer dezelfde gebleven. In het kleinere maar veel meer mensgerichte Quebec wordt de voorrang gegeven aan relaties, zowel zakelijk als privé. Ze houden van lekker eten en, net als in Frankrijk, wordt een zakelijk diner daar zeer gewaardeerd. Montreal wordt beschouwd als een dochter van Frankrijk en straalt ‘joie de vivre’ uit.

In het Engels-sprekend en -redenerend deel van het land, ook meteen het grootste, wordt meer gehugged en gesnackt. Wie van Halifax naar Vancouver reist, zal tijdens deze trip van bijna 6.000 km ontdekken dat Canadezen hun werkdag vroeg beginnen, soms met ontbijtvergaderingen en dat een zakenrelatie de voorkeur zal geven aan een lunch. Na de werkdag gaan hier in snel tempo de schoenen weer aan, wordt de auto gestart, met dat ene doel voor ogen, terug naar huis.

‘Niet zo lang geleden las ik trouwens een mooi stuk over Canada van Olaf Tempelman in de Volkskrant. Femke’s voorpret was zichtbaar. ‘Weet jij Peter, wat een Canadees is?’ en zonder zijn antwoord af te wachten, ‘Een ongewapende Amerikaan met een ziektekostenverzekering die vluchtelingen opvangt en zuinig is op moeder natuur’. Peter schoot in de lach, terwijl Femke opstond. ‘Ik moet echt weg maar ik zal je de link naar dat artikel* vanavond nog mailen’.

*https://www.volkskrant.nl/de-gids/canada-het-enige-goede-land-dat-de-wereld-nog- heeft~b9fb4a89/

By Micky Keeren 30 januari 2020 Etiquette à la carte